Gàidhlig
Salm 105
O thugaibh buidheachas do Dhia; air ainm-san gairibh fhèin; Is cuiribh fòs a ghnìomharan am measg nan sluagh an cèill. Seinnibh do Dhia Iehòbhah mòr, sailm seinnibh dha gu binn; Is aithrisibh gu h-iomlan fòs na mìorbhailean a rinn. As ainm ro-naomha-san faraon dèanaibh deagh-uaill is glòir; Biodh gàirdeachas air crìdh' an dream dh'iarras Iehòbhah mòr. Iarraibh Iehòbhah mòr nam feart, iarraibh a neart a-ghnàth; A ghnùis tha gràsmhor fàbharach, sìor iarraibh i gu bràth. Cuimhnichibh fòs na mìorbhailean a rinneadh leis gu treun; A ghnìomharan ro-iongantach, is breitheanais a bhèil; O sibhs' a ghineil Abrahaim, deagh òglaich dhìleas Dhè; Sibhse chlann Iàcoib mar an ceudn', a roghnaich e dha fhèin. 'S esan ar Tighearn is ar Dia, Iehòbhah mòr gu fìor; Tha bhreitheanais ro-chothromach air sgaoileadh feadh gach tìr'. Oir chuimhnich e gu sìorraidh buan a choicheangal gu beachd; 'S am facal fòs a dh'òrdaich e do mhìltean àl ri teachd; An coicheangal a rinn e fhèin ri Abrahàm gu caoin, 'S na mionnan a thug e le bheul do Isaac, òglach caomh; Is amhlaidh sin do Iàcob fòs dhaingnich e e mar reachd; Mar choicheangal gu sìorraidh buan do Israel gu beachd; Ag ràdh, Tìr Chanàain bheir mi dhuibh, mar chrann ur n-oighreachd fhèin. Nuair bha iad tearc, 's nam buidhinn bhig, 's nan coigrich innt' gu lèir. Is air bhith dhaibh ag imeachd fòs o thìr gu tìr gun tàmh; A' triall feadh sluaigh is rìoghachdan, nach fac' iad riamh ro làimh; Cha d'leig le neach an gortachadh; ach smachdaich air an sgàth Mòr-rìghrean neartmhor cumhachdach; 's e riu mar seo ag ràdh; Feuchaibh nach bean sibh ris an dream a dh'ungadh leam gu caomh; Is fòs na dèanaibh cron air bith no lochd air m'fhàidhean naomh'. Fòs ghairm e gortan steach don tìr, is lorg an arain bhris. Ach chuir e Iòseph romhpa sìos, reiceadh mar thràill gun fhios. Le geimhlean dhochainn iad a chas', laigh e an iarann teann; Gu 'n uair an tàinig facal Dè; is dhearbh siud e sam àm. An rìgh an sin chuir airsan fios, is dh'fhuasgail air gu caoin; Seadh, uachdaran nam fineachan is leig e e fa sgaoil. Is air a theaghlach thug e dha àrd-thighearnas gu lèir; Ard-uachdranachd a stòrais mhòir thug esan dha da rèir, A cheangal mar a chìte dha àrd-cheannardan na tìr'; 'S gun tugadh e da sheanairean teagasg air gliocas fìor. Do rìoghachd na h-Eiphit thàinig fòs clann Israeil gu lèir, 'S bha Iàcob is a shliochd air chuairt an talamh Cham le chèil'; Thug esan air a phoball fhèin an sin ro-lìonmhor fàs, Is na bu treasa rinn e iad na 'n naimhdean anns gach càs. Cridhe an dream ud dh'iompaich e thoirt fuath da phoball naomh, 'S gum buineadh iad gu cealgach olc ra sheirbhisich ro-chaomh. An sin chuir e dheagh òglach Maois, Aaron a thagh e fhèin. Nochd iad a bheairtean mìorbhaileach, an talamh Cham gu treun. Chuir orra duibhre, 's dhorchaicheadh; 'n sin thug iad gèill da ghuth. Dh'iompaich gu fuil an uisgeachan, is mharbh e 'n t-iasg nan sruth. Is losgainn ann an lìonmhorachd sin bhrùchd an tìr a-mach, Am fàrdaichean an rìghrean-san, 's nan seòmraichean a-steach. Air 'iarrtas thàinig iomadh gnè de chuileagan gu grad; Is mialan lìonmhor mar an ceudn' nan crìochan fhèin air fad. Airson an uisge thug e dhaibh clach-shneachd gu frasach geur, Is lasair theine-dhealanaich air feadh na tìr gu lèir. Na craobhan fìon, is fìge fòs ghrad-bhuaileadh leis gu trom; Is bhriseadh agus reubadh leis gach crann a bha nam fonn. Thug esan àithne 's thàinig iad, lòcaist gu lìonmhor ann, 'S na burrais sgriosach iomarcach, gun orra cunntas cheann; Gach luibh san fhearann dh'itheadh leo; is dh'itheadh leo gach meas. Bhuail e gach ciad-ghin anns an tìr, toiseach am brìgh 's an treis'. Le òr 's le airgead thug e mach a phoball fhèin gun dìth; 'S cha robh nan treubhan-san air fad neach easlainteach gun chlì. Bu shubhach leis na h-Eiphitich nuair chaidh iad uap' a-mach. Oir thuit an eagal-san gu mòr le uamhann air gach neach. Neul os an cionn sgaoil esan mach mar bhrat no cùirtean mòr; Le teine mar an ceudn' san oidhch' thug solas dhaibh gu leòr. Am poball dh'iarr, is thug e dhaibh na gearran-goirt gu pailt; 'S le aran nèimh o speuran àrd' thug dhaibh an sàth gun airc. A' charraig sgoilt e, bhrùchd a-mach na h-uisgeachan gu leòr; Is anns an fhàsach thartmhor theth ruith iad mar abhainn mhòir. Chionn gun do chuimhnich e an sin fhacal 's a ghealladh naomh, Is mar an ceudna Abrahàm 'òglach ro-dhìleas caomh. Is uime sin thug e a-mach a shluagh le aoibhneas mòr; 'S a dhaoine fhèin a roghnaich e, le gàirdeachas is ceòl. Is fearann fòs nam fineachan thug esan dhaibh air fad; Is mheal iad mar an oighreachd fhèin saothair nan cinneach ud. A-chum gun tugadh iad fa-near a reachdan mar as còir, 'S gun gleidheadh iad a lagh faraon, Molaibh Iehòbhah mòr.
(Bho Tiomnadh Nuadh, Dùn Eideann (2002))
English
Psalm 105
Give thanks to Yahweh, call on his name; tell the nations what he has done. Sing to him; make music for him; tell of all his wonderful deeds. Glory in his holy name; let those who seek Yahweh be joyful of heart. Seek Yahweh and be strong; always seek his face. Remember the deeds he has done, his wonders, the judgement he has delivered. You stock of Abraham, his servant; you children of Jacob, his choice: he is Yahweh, our God; his judgements fill the earth. He keeps his covenant forever, the word he commanded for a thousand generations, which he made with Abraham, the oath he swore to Isaac. He confirmed it to Jacob as a law, an eternal covenant with Israel, saying, "I give you a land, Canaan, the share you inherit." When they were small in number, few, and strangers in the land, roaming from nation to nation, from one kingdom to another, he allowed no one to opress them. He gave orders to kings for their sake, "Do not touch my anointed ones; do my prophets no harm!" He created a famine in the land, he destroyed all their food supply; but he sent a man ahead of them, Joseph, sold as a slave. His feet were bruised with shackles, his neck was put in irons, until his predictions came true, and Yahweh's word proved him right. The king sent orders to free him, the ruler of nations released him, and put him in charge of his palace, supreme over all he possessed, with power to punish his princes and teach his counsellors wisdom. Then Israel went to Egypt; Jacob settled in the land of Ham. He made his people great in number, and made them stronger than their foes, whose hearts he turned against his people to double-dealing with his servants. He sent his servant Moses, and Aaron whom he had chosen, to do miraculous deeds among them, wonders in the land of Ham. He sent darkness, and all was dark, but still they defied his commands; he turned their rivers into blood, and caused their fish to die. Their land teemed with frogs, even in the royal rooms; at his word came swarms of flies and gnats throughout their land. He gave them hail for rain and lightning flashing everywhere; he blasted their vines and fig trees, and shattered the country's trees. Locusts came at his command, and numberless grasshoppers, which ate every blade of green and devoured all that the soil had grown. Then he struck all the land's first-born, the pride of all their manhood, and brought out Israel bearing silver and gold; in all their tribes there was none who stumbled. Egypt was glad when they left, for terror of Israel had seized them. He spread out a cloud to conceal them, and fire to lighten the night. When they asked, he sent quails, and abundance of bread from heaven; he opened a rock and water gushed out, and flowed in dry ground as a river. He fulfilled his holy word which he gave to his servant Abraham, he brought out his people rejoicing, his holy ones with shouts of joy. He gave them the lands of nations: they reaped the fruits of others' toil, in order to keep his statutes and stay obedient to his laws. Praise Yahweh!
(From The Psalms, Slough (1994))